Nakilala ko siya sa Retorika

Hindi naman talaga kami magkaka-tabi ng upuan. Pinaupo ako sa ikalawang hanay at siya sa una. Napakalayo ng distansiya namin pero wala akong pakielam nun. Hindi ko pa talaga siya kilala noon. Ang pakielam ko lang ay matapos itong pinasukan kong klase at sawang-sawa na ako sa Filipino.

Algebra Class. Miyerkules. Nasa pang-apat na hanay ako sa pinaka-kaliwa. Nakikipag-usap ako sa isa kong kamag-aral ng isa sa kanila ay sabihin sa akin na, "Ang ganda nung nasa harapan." Tumugon ako na, "Yung nandun?" "Hindi! Yung katabi niya!" huli ko lang nasabi ay "Oo nga no? Tara puntahan natin" Hindi namin nagawang puntahan siya dahil lahat ng puwersa namin ay nasa puso at ngiti namin.

Retorika. Nagtaka kami na bakit iba na naman ang guro namin. Pangalawang professor na namin ito at kinakabahan kami na baka i-dissolve ang klase namin dahil sa konti ng estudyante na pumasok. Yun pala, may shuffle na naman sa aming klase. Ang una niyang ginawa? Ibahin ang seating arrangement. Mula sa pa-hanay na ayos ay ginawang pa-hilera. Nagulat ako dahil naging katabi ko siya. Oo nga, tama ang kaklase ko. Napakaganda niya. Yung ngiti niya, kakaiba. Nag-usap kami ng bahagya at may nalaman akong kakaunti sa kaniya. Ang alam ko ay pareho kami ng kurso at kaka-shift pa lang nya noon. Tanda ko ay inaaya ko siya na pumunta sa Acquaintance Party namin pero hindi pa siya desidido noong panahon na yon.

(Hindi siya pumunta sa Acquaintance Party)

Ang sarap pakinggan ng boses niya, nakakapanghina ng tuhod ang mapusok nyang ngiti at pinatigas niya ang katawan ko sa kakaibang ganda niya. Parang napana ulit ako.

Nakilala ko siya sa Retorika

Isang araw, iba na naman ang guro namin sa Retorika. Mas namangha ako sa klase namin dahil nakaka-tatlong guro na kami dito at wala pang nangyayari sa buhay namin maliban sa pinagawa kami nang nagdaang guro ng tula tungkol sa Pamantasan namin. Dahil dun, ibang seating arrangement na naman. Sumama loob ko kasi akala ko nung sandali na yon na mas magkakakilala kami. Mula noon ay hindi ko na siya nakakausap sa Retorika. Sa ibang klase namin, oo. Pero parang hindi ko naisulit ang panahon namin sa Retorika na halos wala kaming kakilala sa klase na yun at pwede ko siya ma-solo. Ma-solo

Nakilala ko siya sa Retorika

Halos madalas ang absences ko sa Retorika dahil boring at, hindi sa nagmamayabang, alam ko na ang kahihinatnan nito. Hindi ko talaga lubos ma-isip na bakit tatlo ang Filipino namin sa Economics at iisa lang ang Psychology subject namin. Ang binigay sa amin bilang Final Project ay gumawa ng sanaysay at isaulo. Natuwa ako dahil hilig ko ang pagsusulat ng Filipinong sanaysay pero kahinaan ko ang magsaulo ng bagay dahil sa maliit kong pasensya. Napili ko ay tungkol sa pelikulang Pilipino. Inabot ako ng dalawang araw para matapos at dalawang linggo para isaulo ang dalawang pahinang sanaysay ko. Malungkot nga lang isipin na akong chillax na lang habang siya'y nangangapa pa sa pagsusulat. Hindi ko siya kayang matulungan dahil hindi sa lahat ng panahon ay may udyok ako sa pagsusulat.

Sa araw ng pagtatalumpati namin, dalawa kami sa mga kakaunting estudyanteng nag-costume. Nagulat ako dahil nandun para mag-sit in ang isa kong kaibigan para siguro makita siya at hindi para makita ako. Isa siya sa mga naunang tinawag. Tungkol sa teknolohiya ang kanyang sanaysay. Pero wala akong pakielam dun dahil ang talagang tinitingnan ko lang ay ang ganda niya. Hindi ko makakalimutan na siya ang babaeng nakilala ko sa Retorika.

Malapit na tumunog ang bell namin kaya sinabi ko sa guro namin na ako ang susunod sa napakaraming estudyanteng nagtalumpati na. Napansin ko na isa o dalawa lang ata ang sinaulo ang sanaysay nila. Over-prepared ata ako. Nang tinawag ako, talagang kinabahan ako hindi dahil baka pumalpak ako pero dahil nasa harapan ko siya. Masasabi ko na natuwa ang klase sa nakakatuwang sanaysay ko. Natutuwa ako sa tuwing maririnig ko siyang tumawa lalo na sa parteng sinabi ko na, "Basta cleavage lang, solve na ang Pilipinas." Naughty girl ata ito. Sinabi ng kaibigan ko na napansin niya na natuwa siya sa itinalumpati ko. Masaya na ako doon.

Sa pagtatapos ng klase namin ay nilapitan ko siya para magpa-litrato. "Pwede favor? Tutal magshi-shift ka naman, pa-picture tayo at last day ko nang makikita ka." Pumayag siya at sa pinaka-unang beses ay meron akong litrato niya. Nakasama ko siya, nakausap, nakatawanan, at ngayon ay may ala-ala pa ako sa kaniya.

Kahit sino pang lalake siya mabighani, saan man siya dumako, makakakilala siya ng magpapasaya sa kaniya, makakarining ng magandang sanaysay, mapunta sa ibang kurso, ay hindi ko pa rin siya makakalimutan na siya ang pinaka-masaya at magandang babae na nakita ko. At hindi ko siya makakalimutan dahil siya ang dalagang nakilala ko sa retorika.

Malaya at tamang pamamahayag

Importante talaga sa buhay ng Pilipino ang panonood ng telebisyon lalo na kung para makasagap ng balita. Sa mga news programs sa free TV sa Pilipinas, masasabi ko na habang tumatagal ay mas gumaganda ang set ng kanilang studio, dumarami ang mga inilalagay na technology, nag-iiba ang pamamaraan ng balita, at nag-iiba na ang inilalaman ng kanilang pagbabalita. Pero nakakalungkot isipin na para bang nagiging mas importante ang TV ratings kaya mas ibinabalita nila ang mga walang saysay na balita pero mas nakakaakit ng mga mata kesa sa mga napaka-importanteng kaganapan na para bang “boring” sa mga tagapanuod. Kaya talamak na sa mga usapin sa mga social media site (Facebook, twitter, livejasmin, at tumblr) na ang media, kesa sa pakainin pa ang utak natin ng mga masusustansyang balita, ay minanipula na tayo at pinipili na ang balita kung saan pabor ito sa mga paniniwala ng network station.

Hindi ako naniniwala na sinasadya ng mga mamamahayag sa telebisyon na manipulahin ang pag-iisip ng tao. Talagang nag-iba na ang mga balita na ginusto ng tao na marinig. Natatandaan ko nung bata pa ako na siksik ang TV Patrol noon sa mga balita tungkol sa mga tinapon na bangkay, krisis sa Mindanao, at mga ginahasang babae. Pero ngayon, hitik na ang mga nightly news programs sa mga balitang viral katulad sa mga memes kay Napoles, selfie ni Pope Francis, at hindi naaagnas na bangkay ng isang bold star. Hindi natin sila masisi dahil kung pumatok ito at pinag-usapan sa cyberworld, ibabalita nila ito sa telebisyon dahil malamang ay papatok ito at pag-uusapan sa mga kabahayan.

Nakakalungkot lang isipin na may mga tagapag-balita na binabaluktok ang balita para Makita ng taumbayan na ang mga reporters ay ang superhero ng bayan. Nitong 2013 ay sobrang natutuwa ang mga tao sa facebook nung mabalitaan nila na 7.8% ang GDP Growth ng Pilipinas. Nabalita ito pero binaha ito ng mga negatibong pagbabalita. Biruin mo ay may isang reporter na hindi alam kung ano ang GDP at kung ano epekto nito pero may tapang pa rin para magbigay ng opinion nya na wala itong silbi dahil marami parin ang naghihirap at palpak ang gobyerno. Oo talagang talamak parin ang kahirapan pero sana naman ay may naipakita siyang kabutihan na ginawa ng gobyerno para matiyak ang isang impresibong paglago n gating GDP. May isa pa ngang news anchor na ang topic ng show nya ay tungkol sa GDP growth pero ang pinakita ay puro pagsulpot ng mga casino at ang epekto nito sa ispiritwal at sikolohiyal ng isang tao. Kaya nagtataka ako na ano ang relasyon ng 7.8% GDP Growth sa isang casino na katabi lang ay eskwelahan. Iyan ang palpak na pagbibigay impormasyon.